
من بلد نیستم با بچهجونها بازی کنم!
2423 بازدید بازدید
دوره نوزادی همانقدر که مهم است، به همان میزان نیز کوتاه است! چشم به هم بگذارید فرزند شما بزرگ شده و شما دوره ای طلایی را در مسیر رشد و تربیت او از دست داده اید. اگر این دوران را پشت سر گذارده اید باید رو به جلو نگاه کنید و سعی کنید از این بعد را با خطای کمتری جلو بروید. فرض ما در این مطلب این است که کودک شما نوپاست و قصد داریم به ۹ اشتباه والدین اشاره کنیم، نُه اشتباهی که باید سعی کنید در مقابل این کودکان نوپا، مرتکب آنها نشوید.
اشتباه شماره ۱ :
کودکان نوپا، زمانی کار خود را به بهترین نحو ممکن انجام می دهند، که بدانند والدین از آنها چه انتظاری دارند. حال این انتظارات می تواند زمان حمام رفتن یا خوابیدن باشد، یا عواقبی که از یک رفتار بد نصیب شان خواهد شد. هر چه این انتظارات سازگارتر و قابل پیش بینی تر باشند، کودک نوپای شما به احتمال بیشتر، انعطاف پذیرتر و دلپذیر تر خواهد بود.
این اشتباه را تصحیح کنید: تا جایی که برای تان مقدور است، کودک را با خط مشی منظم تربیت کنید و با نظم با او برخورد کنید. اگر والدین ( یا دیگر مراقبان )، با یکدیگر موافق و یکدل نباشند، سازگاری می تواند به یک چالش تبدیل شود. اگر کودکی غذای خود را روی زمین بریزد یا در زمان تعیین شده نخوابند، مشخص نیست که چه نوع عکس العملی، بهترین عکس العمل می باشد!
بِتسی براون، نویسنده ی کتاب تو رئیس من نیستی، این طور می گوید: “والدینی که در انجام هر کاری به کودک کمک می کنند و سعی می کنند تا بر خرابکاری های خود و اشتباهاتش به طور غیر منطقی سرپوش بگذارند، در واقع در تربیت کردن کودکانی متکی به خود، با مشکلات عدیده ای مواجه خواهند شد”.
این اشتباه را تصحیح کنید: براون می گوید: “باید به کودکان خود یاد دهیم که چالش ها را تحمل کرده و با آنها مبارزه نمایند. البتّه، تشویق و تمجید، اصلاً کار اشتباهی نیست. او را تشویق کنید. بگویید، تو می توانی از پس این کار بر آیی”.
فالِن می گوید: “صحبت کردن می تواند منجر به الگویی شود که ما آن را الگوی صحبت کردن- متقاعد کردن- بحث کردن- فریاد زدن- کتک زدن، می نامیم. کودکان، بزرگسالانی در بدن کودکانه نیستند. آنها افرادی منطقی نیستند، و نمی توانند آنچه را که شما برایشان می گویید و توضیح می دهید، جذب کرده و برای خود تجزیه و تحلیل نمایند”.
این اشتباه را تصحیح کنید: روش هوشمندانه برای مطرح کردن این قانون، چیست؟ فالِن می گوید: هنگامی که به کودک خود می گویید، تا کاری را انجام دهد، درباره آن صحبت نکنید و تماس چشمی برقرار نسازید. اگر کودک نافرمانی کرد، به صورت کلامی به او هشدار دهید، یا آنکه تا عدد سه بشمارید. اگر کودک باز هم تعلل نمود و کاری را که گفتید، انجام نداد، به او زمان دهید یا منتظر پیامد فوری این کار باشید؛ اما هرگز توضیح ندهید.
حتی اگر این اتفاق در خیابان و محلی عمومی بیافتد. بروان می گوید: “هنگامی که در مکان عمومی هستید و باید با کودک خود سر و کله بزنید، احساس می کنید که تحت قضاوت قرار گرفته اید. در این زمان آدم احساس می کند لامپی بر سرش قرار دارد که اعلام می کند، تو والدی بی کفایت و نالایق هستی”.
این اشتباه را تصحیح کنید: والدین باید به یاد داشته باشند که کودک و نظراتش اهمیت بسیار بیشتری نسبت به نظرات افراد دیگر دارد، بخصوص غریبه ها. اگر مردم، خیره به شما نگاه کنند یا مشاوره ای ناخواسته ارائه دهند، به سادگی لبخند بزنید و چیزی شبیه به این بگویید: اووه، خدای من؛ چیزی شبیه به این اتفاق را به یاد می آورید؟
دیدگاه خود را ارسال نمایید